boşluk hissi

telefonumun yaklaşık 7 saat önce şarjı bitti ve hâlâ şarja takmadım. dobarlanamıyorum

Bir türlü geçmeyen his. Gülüyorum, yemek yiyorum, geziyorum, yürüyorum, konuşuyorum ve bütün bunları yaparken bu his hep orda baş köşede duruyor. Yaşam kalitemi düşürmüyor, hayır. Çünkü bir yaşam bırakmıyor. Yaşadığımı hissedemiyorum. Her şey bir yük halini alıyor. En güzel anılarım bile koca bir yük omuzumda. Yaşadığım an bile bana ait değilmişçesine yük oluyor sırtıma. Oradan oraya savruluyor gibi hissediyorum.

:’).

klinik psikolog jonice webb tarafından çocuklukta yaşadığımız ihmal ile ilişkilendirilmiş bir durum. bu konuda kitabı da kitap mevcut. kendini yeniden büyütmek isteyen herkese tavsiye ederim.

Gülüyorsun ağlıyorsun her istediğin tamam ama yine de bir şey olmuyor bir şey eksik gibi böyle sofradaki tuz gibi eksik mi diye bakıyorsun aslında kalbinin bir yeri huzursuz...

boşluğun da bir şekli vardır o yüzden her şeyle dolmuyor.

Sadece bu hisse sebep olanın doldurabileceği bir durumdur. Ne yaparsanız yapın bu boşluk hissini başka bir şey ile dolduramazsınız. Bu yaranın tek ilacı yine yarayı açandır.

Şu sıralar içinde olduğumu düşündüğüm bir durum. Arkadaşlarım istedikleri üniversitelerde, istedikleri bölümdeler. Şehirlerini seviyorlar, çok güzel arkadaşlar ediniyorlar. Bense okulumu sevmiyorum, içindeki insanları ve şehrini sevmiyorum. O kadar sorgulamaya başladım ki buraya geldiğim gündem beri kendimi, amaçsız bir insan olduğumu düşünüp ne için yaşadığım konusunda ikileme düşüyorum artık. Ne için varım ki? Ne işe yarıyorum bu hayatta?

Yapılması planlanan bazı şeyleri yaptıktan sonra oluşan, anlam veremediğim bir his. Halbuki mutlu olmak gerekir değil mi? Neden böyle olduğunu anlamlandıramadığım için çözümün ne olduğunu bilmiyorum, belki de şu an bulunduğum şehrin etkisi var bilmiyorum, zaman tüneline girmiş gibiyim, tüm duygular varlar ama yoklar gibi, kocaman bir boşluk var içimde. Bir an önce geçsin istiyorum sadece.

İşe gidiyorum keşke eve gitsem artık diyorum eve gidiyorum ne boş adamım amk diyip işimi özlüyorum . en azından işteyken aksiyon yaşıyorum :D şimdi bana aktivite hobi cart curt diyeceksiniz muhtemelen haklısınız .. çok şey denedim ukulele bile aldım kitap pc oyunları hiçbir şey zevk vermiyor. Arkadaşlarımda takılıyorum ama o da bir yere kadar sarıyor. kız arkadaşım yok , olmasını da pek istemem tabii sorumluluk almayı sevmiyorum. Benim gibi milyonlarca insan vardır biliyorum ama bu problemlerin bir çözümü yok mudur arkadaş ya gerçekten yaşamak zevk vermiyor artık

Ulan okadar çok Galatasaray'ın tür atlatacağına inandım ki şuan mal gibi etrafa bakıp sigara içiyorum.

uzun zaman sonra yine geldi yüreğime çöreklendi gitmiyor. böyle göğsümü tam ortadan oyuyorlarmış gibi bir his. uyku uyutmuyor, uyusam da sanki hiç uyumamış gibi oluyorum, hiç gülesim yok ama her şey normalmiş pozu vermek için gülmeye gayret ediyorum. çoğu şeyi yapmak zorunda olduğum ve alışkanlık olduğu için devam ettirebiliyorum. geriye kalan zamanda beynim düşüncelerimin istilasına uğruyor ancak düşüncelerim bile bomboş, gereksiz ve önemsiz geliyor, zaten bir sonuca da varamıyorum. yine başa dönüyorum. gittikçe daralan bir döngüde kapana sıkışmış gibi bir his işte benimkisi. her seferinde daha çok boğuluyorum.

kötüdür. berbattır. süresi yoktur ve bir kara delik misali tüm hislerinizi yutar. ne acı bilirsiniz ne özlem ne de sevgi. bir beden olarak yaşarsınız sadece. gitmesi gereken yere gider uykunuz geldiğinde uyur ve vücudunuz ne zaman gözlerini açma reaksiyonunu gösterirse o zaman uyanırsınız. isteğiniz de olmaz hevesiniz de. bu gözlerinize de yansır ve sadece bakarsınız, göremezsiniz. bu bir travmadır kanımca. o boşlukta geçirilen dönem de kara bi lekedir. 1 seneye yakın şu ana kadar yazdığım ne varsa aynen o şekilde yaşadım. gerçi hala tam olarak kendimi soyutladığımı söyleyemesem de en azından artık o döneme nazaran acı, aşk vb. gibi hisleri hissedebiliyorum. insan oradayken acı çekmeyi bile özler hale geliyor.

Tarifi bu mu tam olarak bilmiyorum ama öyle bir boşluk ki sanki böyle bir kuyunun dibindeyim. Terk edilmiş bir köyün, terk edilmiş kuyusunun dibi.. Ne bağırmaya mecalim var ne de bağırsam duyup kurtaracak kimse..

sevdiğim kişiden vazgeçtiğim an hissettiğimdir. biraz hüzün verir ama hüzünden ziyade sizi boşluğa iter. ne yapacağınızı tam olarak bilemezsiniz. kendinizi aciz ve çaresiz hissedersiniz. yediğiniz yemekten içtiğiniz sudan tat alamazsınız. hiçbir şey yapmak gelmez içinizden. öylece oturup tavanı izlemek istersiniz.

O kadar yoğunluğun içinde,o kadar sıkıntının içinde artık bazı şeylerin pek de bir öneminin olmadığını anladığın anda o boşluk hissine düşüyorsun.

En kötüsü de hiç dolmayacak gibi hissetmek.

kelime anlamı 'oyuk, çukur, kapanmamış derinlik'. bazen kapanmamış derin 'boşluklarımız' olabilir. geçiyor merak etmeyin. sadece zaman.

Boşluk hissi=hiçlik hissi Bir anda kafamın içindeki sesler sustu. Ne oldu da sustu hatırlamıyorum. Ama büyük bir şey oldu ve beyin bunu unutmayı tercih etti. Ancak beden depresyona girdi. Geceleri 4 e kadar yatakta dönüyorum. Ne düşünüyorum bilmiyorum. Sadece sokaktan yansıyan ışıkla tavanı izliyorum. Sabah pardon öğlen 12-13 gibi uyanıyorum. Bir şeyler yiyip saat 15 gibi yatağa girip yatıyorum saat 18 gibi kalkıp birseyler yiyiyorum. Sürekli yiyiyorum, iciyorum. İçimde sürekli neşeli enerjik biri oluyor. Ama gel gör ki yalancı bir hissiyat olduğunu tek bilen benim. Uçurumdan düşen bir ben var ama kimse farkında değil. Hayat hiç umrumda değilmiş gibi yaşıyorum. Ama korkularım duygularım herseyim boşluk hissi gibi kayboldu. İnsan olduğumu giderek unutmaya başladım....

Yaşanan ve hissedilenler sonucu oluşan duygu durumunun kaybolmasıdır.Son bir kaç yıldır artık gözle görülür şekilde içinde bulunduğum şeydir.

Güzel bir yurt dışı tatilinden döndüm. Instagram’da bir sürü paylaşım yaptım, ailemden ve arkadaşlarımdan çok güzel dönütler aldım. Kendim de gerçekten zevk aldım. Fakat sanki böyle attığım her adımı, gördüğüm her şeyi anlatacak birisi olmadığı için hayatımda, tam deneyimi yaşamamış gibi hissediyorum. Bir insana dair bir boşluk hissi var beni uzun zamandır bırakmayan.